Als je luistert naar de wolken, als je luistert naar de wind

Al fietsend door het bos zie ik bomen met ontluikende blaadjes; groen, fris en fruitig, smachtend naar fotosynthese. Ik zie paddestoelen die zich vastklampen aan stevige boomstronken, bestaande uit niet te tellen zoveel cellen. De natuur die bestaat uit scheikundige verbindingen, onderhevig is aan natuurkundige zwaartekracht, maar zich openbaart in een kunstzinnig schouwspel.

Als je luistert naar de wolken,
als je luistert naar de wind

Wolken die langs de horizon jagen, als grijstinten in een aquarel. Ik fiets ze achterna, word meegevoerd door de wind. De zee fluistert in de verte. Dauwdruppels op spinnenwebben vertellen het grootste verhaal.

De lucht kleurt roze, rood. De dijk trekt een kaarsrechte streep tussen de groene weilanden en de gloeiende, perfect ronde bol die langzaam opkomt. Natuurlijke elementen en verschijnselen die een brug slaan tussen rationele, kaarsrechte wetenschap en verblindende, onverwachte kunstvormen.

De zee die iedereen op aarde verbindt, dezelfde zon die onze gezichten kietelt. De grond waar wij allen op staan en die wind die door onze haren waait. Als je luistert naar de wolken, als je luistert naar de wind, hoor jij het dan ook? Dat we diep van binnen allemaal hetzelfde zijn, arm of rijk, zwart of wit, wetenschapper of kunstenaar. Een verzameling van cellen, voor 60% bestaand uit water.

De natuur om ons heen, in ons, vormt de perfecte combinatie van wetenschap en kunst. De natuur vertelt ons een verhaal, maar misschien zijn we te verblind om dit in te zien. Misschien geloven we niet meer in sprookjes. Eeuwige ruzies om ruimte, geloof en een eigen mening. We moorden elkaar uit, vernietigen het aardse paradijs en de mens verdrinkt in zichzelf. Kijk eens om je heen. Denk eens met je hart en voel eens met je hoofd. Kijk eens hoe mooi.

Je fietste op de afsluitdijk
en ik weet niet wat je er nu van vind,
als je luistert naar de wolken, als je luistert naar de wind

(Spinvis – Bagagedrager)

En ik fiets verder, mijn hoofd is leeg. Ik luister, kijk en ervaar. Mijn blik vangt het schouwspel dat zich voor mij voltrekt, mijn hersenen verwerken het tot een immer veranderend kunstwerk. Ik zie de schittering van de zon, weerkaatst in dauwdruppels op spinnenwebben. Over een klein uurtje begint de dag, ontstaan er weer ruzies en onenigheid. Maar nu is het nog even stil, in het aquarel van de vroege morgen.